Abstract
Zespoły preekscytacji to coraz częściej wykrywane jednostki chorobowe w populacji dzieci i młodzieży. Ich istotą jest obecność dodatkowej drogi/dróg przewodzenia w sercu, przez którą impuls przewodzony jest szybciej niż fizjologicznie. Prowadzi to do szybszego pobudzenia komór i może być podłożem powstawania groźnych arytmii. Najczęstszym zespołem preekscytacji jest zespół Wolffa-Parkinsona--White’a, który dotyczy do 2/1000 osób. Obecność dodatkowej drogi przewodzenia może skutkować wystąpieniem poważnych konsekwencji, poczynając od częstoskurczu nadkomorowego, a kończąc na nagłym zgonie sercowym. Istnieją zarówno inwazyjne, jak i nieinwazyjne metody diagnostyczne zespołów preekscytacji. Postępowanie terapeutyczne obejmuje farmakoterapię oraz zabieg przerwania ciągłości dodatkowej drogi przewodzenia zwany ablacją, co pozwala trwale usunąć przyczynę arytmii.