Abstract
Szczepienia ochronne w Polsce i innych krajach uprzemysłowionych stają od przeszło dwóch dekad w ogniu krytyki ze strony środowisk jawnie niechętnych tej formie profilaktyki chorób zakaźnych. Wygłaszane przez aktywistów ruchów antyszczepionkowych oraz wyznawców medycyny naturalnej argumenty oraz zarzuty przeciw szczepieniom dzieci i młodzieży oraz szczepionkom, jako lekom, nie są oparte na wiarygodnych danych medycznych. Wbrew kłamliwym teoriom zagrożenie ze strony chorób zakaźnych nie jest wcale mniejsze niż w przeszłości, co więcej wzrasta ono w ostatnich latach wskutek zwiększania się liczby dzieci uchylających się od realizacji szczepień. Pomimo to, błędne argumenty trafiają na podatny grunt podważając zaufanie do szczepień i szczepionek wśród rodziców lub opiekunów dzieci objętych programem szczepień. W tej sytuacji obowiązkiem lekarzy sprawujących opiekę profilaktyczną nad dziećmi, a także odpowiedzialnych za realizację szczepień organów administracji, uczelni medycznych i innych instytucji ochrony zdrowia, jest podniesienie poziomu edukacji społecznej na temat szczepień, a z drugiej strony skuteczne przeciwstawianie się propagandzie antyszczepionkowej. Środkiem do osiągnięcia tych celów jest dokładne rozeznanie potrzeb społecznych oraz stałe podnoszenie kwalifikacji fachowych lekarzy POZ, położnych, pielęgniarek środowiskowych oraz lekarzy innych specjalności, którzy mają codzienny kontakt z niemowlętami i ich rodzicami. Temu celowi powinno służyć także położenie większego nacisku na problem profilaktyki chorób zakaźnych na wszystkich kierunkach uczelni medycznych.