Polskie kompozytorki baletów. Rekonesans

Polskie kompozytorki baletów. Rekonesans

Muzyka baletowa przedstawia się jak uboga krewna w polskiej refleksji teoretycznej i muzykologicznej. A muzyka baletowa tworzona przez kobiety jawi się wręcz jako czysta kartka. Aby chociaż w minimalnym stopniu ją zapisać, postanowiłem przyjrzeć się polskim kompozytorkom xx i xxi wieku. Z wyliczeń statystycznych, opartych o trzy bazy danych: POLMIC-U, e-te-atru, taniecpolska.pl i kwerendy własne wynika, że 35 polskich kompozytorek xxi xxi wieku ma na swoim koncie przynajmniej jedno dzieło lub więcej, któ-re w podtytule zawiera dookreślenie “balet”, „muzyka baletowa” lub zostało skom-ponowane specjalnie dla teatru tańca, pantomimy lub spektaklu tańca. Łącznie powstało 122 utworów, z których 20 (balety) nie doczekało się realizacji scenicz-nej. W związku z tym, że muzyka pisana dla innych typów „widowisk tanecznych” powstawała we współpracy z konkretnym choreografem lub choreografką, została zrealizowana na scenie — z wyjątkiem 3 kompozycji — w stu procentach. Kompo-zytorką, która jako pierwsza tworzyła mu-zykę baletową w Polsce, była Anna Maria Klechniowska. Pierwsze dwa balety: Bilitisi Juria skomponowała w dwudziestoleciu międzywojennym, trzeci —Fantasma— w 1964. Największym powodzeniem cie-szyła się twórczość baletowa dla dzieci Jadwigi Szajny-Lewandowskiej (1912-1994). Najczęściej wystawiany był balet Pinokio.Kolejne zagadnienie dotyczy realizacji scenicznych. Choreografię do 18 baletów wystawionych na scenie zrealizowali męż-czyźni, a 14 — kobiety. Inaczej wypadają liczby w przypadku muzyki do „widowisk tanecznych” (pantomima, teatr tańca, spektakl tańca), gdzie dominowały cho-reografki (47).

Dotychczasowe ustalenia stanowią punkt wyjścia do dalszych badań muzyki pisanej “do tańca”.