Abstract
Tlenek azotu, powstający przy udziale enzymów z grupy syntaz tlenku azotu, spełnia w organizmie człowieka szereg istotnych funkcji, ale produkowany w nadmiarze wykazuje działanie prozapalne. Pomiary stężenia tlenku azotu w powietrzu wydychanym znajdują zastosowanie w diagnostyce i monitorowaniu nasilenia stanu zapalnego dróg oddechowych o podłożu eozynofilowym, nie powinny być jednak wykorzystywane jako samodzielny parametr w diagnozowaniu astmy lub monitorowaniu jej leczenia. Ocena stężeń tlenku azotu w powietrzu wydychanym znajduje również zastosowanie w ustalaniu patogenezy objawów u pacjentów z nieżytem nosa. Jest także pomocna w wykrywaniu i monitorowaniu współistniejącego eozynofilowego stanu zapalnego w dolnych drogach oddechowych u tych chorych. Wartości tlenku azotu w powietrzu wydychanym mogą być nieprawidłowe (zarówno obniżone, jak i podwyższone) w innych chorobach przewlekłych takich jak: mukowiscydoza, pierwotna dyskineza rzęsek oraz nieswoiste zapalenia jelit. Na wartości pomiaru wpływają liczne czynniki, takie jak: atopia, polimorfizmy genów syntaz tlenku azotu i parametry przemiany lipidowej organizmu. Oprócz pomiarów tlenku azotu w powietrzu wydychanym przydatne są także pomiary nosowego tlenku azotu, które znalazły zastosowanie w ocenie występowania oraz nasilenia zapalenia eozynofilowego w górnych drogach oddechowych.